Urodzony w roku 1965. Jeden z najbardziej płodnych pisarzy litewskich, publikujący książkę lub sztukę teatralną każdego roku od swojego debiutu w 1998 roku. Jego twórczość – powieści, eseje i utwory dramaturgiczne – charakteryzuje się postmodernistycznymi cechami, pogardliwą ironią wobec społeczeństwa konsumpcyjnego oraz jego fałszywych i powierzchownych wartości. Autor często stosuje naturalistyczne opisy ciała i jego funkcji, nie unika bluźnierstwa ani nieprzyzwoitości. Jego twórczość określono jako „karnawał” z elementami szoku, okrucieństwa i nihilizmu. Jest jednym z niewielu litewskich dramaturgów, których sztuki są często nagradzane i wystawiane w najważniejszych teatrach. Jego twórczość literacka cieszy się mniejszym uznaniem, ale zawsze przyciąga uwagę poważnych krytyków.

Geležinė Stalino pirštinė (Żelazna rękawica Stalina). Wilno: LRS leidykla, 2019,  408 s.

Tytuł powieści jest pseudonimem jej głównego bohatera, Nikołaja Iwanowicza Jeżowa. Wzbudził on zainteresowanie autora ze względu na fakt, że miał matkę Litwinkę i prawdopodobnie urodził się na Litwie. Pod koniec życia przyznał się do znajomości języka litewskiego i wykorzystywania tej wiedzy w swojej pracy: przesłuchaniach i torturach. Jeżow był nazywany „najkrwawszym katem Stalina”, był jedną z kluczowych postaci w organizowaniu masowych represji w krajach okupowanych przez Sowietów oraz osobą najbardziej odpowiedzialną za tzw. wielką czystkę. Jednak, jak wielu w sowieckiej machinie, sam został ostatecznie aresztowany i stracony.

Powieść jest zwieńczeniem trwających niemal całe życie studiów autora nad „człowiekiem radzieckim” – homo sovieticus . Kunčius niejednokrotnie wyrażał swoją fascynację faktem, że dla Sowietów stworzenie „nowego człowieka” było nie tylko hasłem, lecz naprawdę udało im się stworzyć nową psychikę, nową kulturę – nową istotę ludzką. Ta fabularyzowana biografia skupia się na psychopatycznej, zaburzonej jednostce w celu przeprowadzenia bardziej ogólnej analizy homo sovieticus.