„SANATORIUM: rozjebane” – czytanie performatywne inspirowane tekstami konkursowymi, reż. Martyna Majewska

Czytanie performatywne, instalacja ruchowa, koncert, wielogłos, sceny improwizowane – w tych kategoriach inscenizacyjnych porusza się widowisko „SANATORIUM: rozjebane”, które powstało na podstawie tekstów piętnastu finałowych opowiadań 20. MFO. Konkursowe opowiadania zostały napisane na zadany temat: „Puste schroniska” – i tworzą one zaskakująco spójny zestaw refleksji na temat współczesności.

Z nadesłanych opowiadań wyłania się obraz niestabilnego, nieprzyjaznego świata, którym rządzi szereg niezakutalizownych zasad. Wszystko trzęsie się jakby w przedśmiertnych drgawkach, dominują metafory bagna, akwarium, nieprzyjaznej portierni, klatki dla kanarka, która nas więzi i nie pozwala dotrzeć do nieosiągalnego schronu/schroniska. Zresztą tytułowy schron to chyba tylko jakiś odklejony fantazmat, bo mało kto wierzy w jego istnienie.

Bohaterami kierują chroniczne niepokoje. Otrzymaliśmy 15 różnych opowieści o destrukcyjnych konsekwencjach niezaspokojenia potrzeby bezpieczeństwa. Nie ma dokąd uciekać, a jeśli akurat jest się w trakcie ucieczki – trzeba dokonywać ciągłego samooszustwa, że jakieś bezpieczne sanatorium już tuż, tuż. Konkursowe opowiadania kreują świat ostatniego ironicznego żartu, ostatniego posiłku, seksu, wysiłku. Wszystko jest stare i rozpada się. W tekstach znajduje się niewiele inwektyw, ale dojmujące wrażenie, które zostaje po lekturze to całkowity ROZPIER*OL tego, co znamy i rozumiemy.