17. Opowiadania

Zmieniliśmy też tradycyjny termin festiwalu. Planując 17. Opowiadania w czasach, kiedy słowa ‘plan’ i ‘termin’ trzeba najpierw wziąć w cudzysłów, następnie schować w nawias, a potem opatrzyć wielowątkowymi przypisami – chcieliśmy zwiększyć szansę na to, by nasze spotkania zdążyły się zdarzyć pomiędzy falami covidu. Wiedzieliśmy, oczywiście, że nawet najbardziej rozbudowane teorie fal grzęzną we wzajemnie wykluczających się prognozach niepewnych siebie analityków, więc na wszelki wypadek podzieliliśmy festiwal na kilka części. Pierwszą była Noc Opowiadań Bałkańskich (30 lipca), drugą są wrześniowe Spotkania. W październiku odbyły się jeszcze warsztaty, a na ul. Szewskiej pokazaliśmy drugą naszą tegoroczną wystawę (pierwszą w sierpniu można było zobaczyć na ul. Świdnickiej).

Na wrześniowych Spotkaniach (3–5.09) przyjechali pisarze, tłumacze, eseiści, historycy i wydawcy z Polski, Czech, Słowacji, Austrii, Szwecji i Kraju Basków, łączyliśmy się też online z pisarzami z Irlandii, USA, Chin czy Ukrainy. Tegoroczny festiwal miał mniej teatralny charakter, głównymi aktorami spotkań byli tym razem sami autorzy. Planowaliśmy też projekcje w ramach pierwszej edycji Wieczoru z Kinem Narodowym, można było się także zapisać na nasze warsztaty literackie dla rodzin i osobny program warsztatów dla dorosłych.

Niech zbiegi okoliczności znów będą spotkaniem, a nie nerwicą natręctw, niech fikcja, kamp i bohaterowie przeszłości tym razem przyniosą nam mniej depresyjne mity założycielskie. Tak zapraszaliśmy na siedemnaste Opowiadania.